Het regent vandaag flink door in Málaga. Met waarschuwingen over storm, regen en onweer. Zulke dagen zijn zeldzaam hier, maar als het dan eindelijk valt, lijkt het alsof de lucht ook even wil ademen en loslaten. Ik heb vanmiddag eigenlijk meerdere afspraken, maar ik heb ze toch afgezegd. Niet omdat ik er geen zin in heb, maar omdat ik de spanning in mijn lijf voel opkomen. Sinds mijn levens veranderende ervaring – een auto-ongeluk jaren geleden – is autorijden, en dan ook nog door de bergen, nooit meer vanzelfsprekend geweest. Mijn oude Spaanse autootje pruttelt dapper, maar op natte, glibberige wegen vertrouw ik het niet helemaal. Of misschien vertrouw ik mezelf niet genoeg.

Luisteren naar de intuïtieve signalen
Er zit iets geks in die momenten van twijfel. Ondanks dat ik hier in vrijheid, in het licht en in vertrouwen woon, is er toch soms een gevoel dat me doet besluiten wat voor mij het beste is. Het zijn intuïtieve signalen en ik luister ernaar. Natuurlijk zit er in de onderlaag nog angst, maar waarom zou ik het risico nemen? Ik heb ‘moeten’ getransformeerd naar ‘mogen’ of ‘willen’. Vandaag kies ik dus voor thuisblijven – op de berg, in mijn appartement Bamboo, met uitzicht op het Lauro Golf resort. Met koffie en de regen die klettert op het balkon. En ik schrijf.

Onpersoonlijke afwijzing
Precies op dit soort momenten, waarop ik mij terugtrek, komen vaak gedachten of inzichten voorbij. Over wat geweest is, over waar ik nog naar verlang of over hoe nu verder. En over het mailtje van afgelopen week: “Geachte kandidaat we hebben uw sollicitatie wel overwogen echter u bent niet gekozen, wel is er weer een plek vrij bij ons callcenter, u kunt hier opnieuw solliciteren.”

Heel even voelde deze afwijzing persoonlijk, dat vervelende stemmetje dat zich afvraagt of ik iets beter had kunnen doen. Was ik weer te bijdehand, te spontaan misschien? Want eerlijk, in mijn leven kreeg ik tot nu toe bijna altijd een ‘ja’ op sollicitaties. Het leek soms alsof alles wat ik aanging vanzelf zijn weg vond. En nu lukt het gewoon niet. Nu ik ouder ben geworden en lange tijd uit het systeem ben gestapt, voelt alles anders. Het is afstandelijker, minder persoonlijk. Het is online solliciteren, CV uploaden, motivatiebrief toevoegen en hup een mail van een jonge snelle recruiter voor een vervolgafspraak.

Die gedachte bracht rust
Toch had ik vrijwel meteen een tweede gedachte: als er niet eens de moeite is genomen om mij met naam in de aanhef van de mail aan te spreken, dan zegt dat ook iets over het bedrijf. En dan weer dat irritante aanbod van vacatures bij het callcenter, nee joh dan is dit niet bedoeld voor mij. Die gedachte bracht rust. Alsof het universum zachtjes fluisterde: ‘Niet deze deur lieverd, er wacht iets anders.’

Nog een vreemde ervaring
Er gebeurde afgelopen week nog iets raars. Ik bracht een bezoek aan een huisarts hier in Spanje, een Nederlandse huisarts wel te verstaan. Een dokter met een goed aangeschreven praktijk, waar je tussen 11.00 uur en 13.00 uur mag plaatsnemen, met een uiterst vriendelijke assistente. Wel moet je 50 euro contant betalen, dat vond ik al vreemd.

Hij moest eens weten…
Hij, die mij na de uiteenzetting van mijn hulpvraag, vroeg of ik even wilde gaan staan. Vervolgens zei hij: “Je bent te dik. Zeker vijftien kilo, denk je ook niet?” Ik was verbouwereerd en moest even slikken, had niet meteen een passende reactie, ook omdat ik mijzelf niet wilde verlagen tot zijn niveau. Hij moest eens weten hoeveel ik al ben afgevallen, wat ik er al voor doe. Ik beweeg dagelijks – ’s ochtends zwem ik twintig banen, ik wandel, dans, eet bewust en laat nu al een maand de wijn staan (wat in het levens genietende Spanje echt niet makkelijk is). Maar zijn woorden raakten me, misschien omdat ze zo feitelijk waren. Zonder context. Zonder te weten waar ik vandaan kom. Want ik bén van ver gekomen. In 2015, na dat bewuste auto-ongeluk, stond mijn leven letterlijk stil. Alles wat vanzelfsprekend was – bewegen, werken, vooruitgaan – viel voor lange tijd weg. En sindsdien is elk stapje vooruit, elke kilo omlaag, elk stukje energie dat terugkeert, een overwinning geweest. Ik ben zo blij en dankbaar dat ik nu op mijn 57e weer volop kan genieten van het leven.

Human Design als houvast en kompas
Als Manifesting Generator, met een 2/4 profiel (volgens Human Design) heb ik de neiging om veel te willen doen, te creëren, te bewegen. En dat houdt me ook levend. Maar Human Design leert me ook het tegenovergestelde te omarmen: dat niet alles vanuit actie hoeft te komen. Dat rust ook creatie is, dat stilstaan soms de snelste weg vooruit is, en dat mijn lichaam zoveel meer weet. Een stem die aangeeft: Rustig aan. Voel even. Niet forceren.

Dus ja, ik ben niet aangenomen, maar ik ben wél aangekomen. Niet in gewicht, maar in bewustzijn. In een zachtere relatie met mezelf. Eentje waarin ik luister, voel, lach om de imperfectie, en weet dat ik precies ben waar ik hoor te zijn. Misschien is dat wel de mooiste vorm van aankomen: landen in jezelf.

Leven met kleur en Human Design
Wil je ook ontdekken wat jouw Human Design type zegt over hoe jij keuzes maakt, rust vindt of juist in beweging komt? Hierop Blogzinnig blijf ik delen over mijn leven en reizen, ook in combinatie met kleur en Human Design. Wil je alvast meer weten of jouw eigen type ontdekken? Kijk eens op deze website – een mooie eerste stap om jezelf beter te leren kennen.

Het bericht Ik ben precies daar waar ik hoor te zijn verscheen eerst op Blogzinnig.nl.